Zomer van het Lot

September 2019

Ik ben begonnen aan mijn nieuwe schooljaar: 5 VWO. De 4e was een spannend schooljaar, maar het is me gelukt om over te gaan. In de zomer heb ik het heel erg naar mijn zin gehad. Ik ging met  Gert-Jans’ familie naar New Wine toe, wat de leukste week ooit was. Ik heb er nieuwe vrienden gemaakt, meegedaan aan een talentenshow, gezwommen en elke ochtend en avond gezongen. Ik had er de tijd van mijn leven. Begin 2019 had ik wel een flinke schok gekregen, doordat twee van mijn beste vrienden, en de enige uit mijn klas, het contact met mij verbroken. Maar ik overleefde de eenzame dagen, en zo kwam ik weer in contact met mijn echte beste vriend. Het heeft allemaal dus tot een mooi punt geleid.

Eenmaal toen ik begon met de 5V was ik erg gelukkig, en niks kon me naar beneden halen, tot op een bepaalde dag…

Oktober 2019

Oktober verliep goed, tot op de dag van 24 oktober. De dag dat een van mijn beste vrienden, Balou, was overleden. Hij had maagkanker, en we moesten hem dus laten inslapen. Al ongeveer 10 jaar kon ik hem een van mijn beste vrienden noemen. Tot op de dag van vandaag heb ik het nog steeds niet echt kunnen uithuilen…

Toch accepteerde ik zijn dood, en ben ik blij met de vele blije herinneringen die ik aan hem heb kunnen overnemen. Speciaal voor hem heb ik het lied Tribute geschreven.

November 2019

Het was een zekere dag in november dat ik afschuwelijke dingen kreeg te horen over een bekende van mij. Mijn goede vrienden zullen weten dat ik altijd te veel zorgen maak om mijn vrienden, en dat als er echt iets ernstigs is, dat mij constant bezig zal houden. Maar er was niks wat ik kon doen voor diegene, wat mij nog hopelozer liet voelen. Zo begon mijn geluk dus beetje bij beetje te breken.

Ik schreef een nummer, hierop geïnspireerd, wat men nu kent als Alive (Call My Name). Een lied wat veel dieper gaat dan je denkt.

Januari 2020

Dit is de maand dat een bepaald gevoel wat zich telkens opstapelde zijn limiet heeft bereikt. Ik werd er zat van, en het zat me in de weg met het normaal mijn ding kunnen doen. Samen met Gert-Jan heb ik daarom een lied gemaakt, wat jullie nu kennen als het lied True Love.

Maart 2020

De start van corona. Ik hoef denk ik niet uit te leggen dat dit op mij en vele anderen een negatieve impact heeft (gehad).

April 2020

We schakelden over naar online les. Ik begon minder de lesstof te volgen doordat ik minder goed online dingen kon volgen, en maakten mij nog meer zorgen over de zaken die zich in mijn hoofd speelden.

Juni 2020

De laatste maand voor de 4e toetsweek. We gingen weer normaal naar school, maar deze maand was ik te intensief bezig met school. Ik gamede bijna niet, en was alleen gericht op het begrijpen, maar ook telkens na te denken over de gevolgen als ik het niet zou halen. Met de negatieve gedachten die ik begon te krijgen sinds november, werd elke gedachte in mijn hoofd negatief. Tegelijkertijd moest ik aan een heel groot project werken voor het koor van Gert-Jan, iets waarmee ik minstens 40 uur mee bezig was. Ook moesten we deze maand een presentatie houden voor Nederlands. Ik koos als mijn onderwerp een van de grote problemen die onder jongeren plaats kan vinden: zelfmoord.

Ook had ik duidelijk gemaakt tegen veel mensen, dat het alles of niets is. Ik zou naar 6 VWO gaan, of het zou het eind zijn.

1-8 juli 2020

De laatste toetsweek was begonnen. De angst die ik had, had ik weggeschoven. De enige gedachte die ik had, was dat ik zou slagen. Het moest van mijn familie, en van mijzelf nu ook. Er was geen alternatief. Elke toets die ik maakte, maakte ik met het gevoel dat ik over zou gaan. Het was het enige wat ik dacht.

10 juli 2020

De laatste schooldag. Dit was de dag dat ik vier toetsen moest inhalen, meer dan ik kon. Mijn hoofd kon de intensiteit niet meer aan, en ik kreeg een mentale instorting. Ik kon geen toetsen meer maken, ik had mijn echte limiet bereikt. Na een lange pauze ging ik verder en wist ik nog mijn laatste toets af te maken.

13 juli 2020

Op deze dag ben ik begonnen met mijn volgende grote muziekproject. Dit zou het lied moeten zijn wat Answers (Ultimate Version) zou moeten verslaan, en wat voor nu mijn magnus opus moet zijn. Het doel was dat dit lied een lied vol zelfvertrouwen zou zijn, een echt krachtnummer wat je moet helpen.

14 juli 2020 (De dag van het Lot)

Het was bijna negen uur in de avond, en ik zat samen op Discord met Gert-Jan, Julian en Rinske. Met Rinske zat ik een League game te doen. Ondertussen werd ik gebeld. Ik nam op en het bleek mijn mentor te zijn. Ik was nog gefocust op de game, en hoopte dat ze snel zou zeggen wat ze wilde zeggen, zodat ik weer verder kon gaan.

“Je kan helaas niet over gaan” waren de woorden die ze zei.

Mijn League vaardigheden begonnen meteen achteruit te gaan, en eenmaal nadat het gesprek voorbij was, maakte ik het potje af en probeerde mijn vrienden mij te troosten. Ook mijn moeder kwam de kamer binnen, maar het enige wat zij zag was een levenloze jongen die voor zijn computer zat.

Ik zei tegen mijn drie vrienden dat ik even een wat frisse lucht wilde halen, zodat ik het beter kon verwerken. En zo verliet ik hen, en ging ik naar buiten, met mijn fiets. Ik fietste naar de kade tegenover de Kop van Zuid, op het punt waarop je de hele skyline op zijn best kon zien. Van 10 tot half 11 zat ik naar de omgeving te kijken, hoe rustig het was. Om half 11 werd ik gebeld door mijn oma, die me zei dat ze alsnog trots op me is. Iets wat ik niet verwachtte. Ook zei ze dat ik helder moet nadenken, maar niks kwam binnen.

Toen het eenmaal kwart voor 11 was stond ik op de rand van de kade. Ik had geen enkele twijfel meer, en het gevoel wat ik op dat moment had, was het engste gevoel wat ik ooit heb gekend. "Ik heb gefaald. Ik heb mijn familie teleurgesteld. Ik had het beter kunnen doen. Ik ben het niet waard. Ik heb geen toekomst." Alle verwachtingen die ik in de toetsweek had, alle pijn die ik de afgelopen jaren voelde (inclusief een zware depressie in 2017 en 2018), alles zat in mijn hoofd. Geen enkel positief ding, alleen de ernstige negatieve gedachten. Niks boeide mij meer. De mentale pijn die ik voelde was onvoorstelbaar. Ik voelde me gelukkig om te weten dat ik bevrijd zou kunnen worden door het water in te springen. Door een eind te maken aan mijn leven, maar ook aan mijn pijn. Het was op dat moment dat het voelde alsof de dood mijn enige redding was. Mijn keuze was gemaakt, ik zou er zo inspringen, maar nog in mijn hoofd iedereen bedanken. Maar toen werd ik gebeld.

Het bleek mijn oude goede vriendin te zijn. Met angst en pijn dwong ze me onmiddellijk weg te stappen, en pas na enkele minuten volgde ik haar advies op. Ze zei dat we even bij Gert-Jan konden afspreken, iets waar ik toch geen problemen mee zou hebben. Daarna belde mijn moeder mij, vol zorgen, vragend of ik naar huis kon komen, aangezien ik met de auto zou worden opgehaald om naar Gert-Jan te kunnen. Met nog een laatste blik naar de skyline dacht ik aan alles wat er net was gebeurd, aan dat je hierbij niet kan spreken van toeval. “Het ziet ernaar uit dat U toch Uw zin krijgt, Heer” was wat ik zachtjes tegen mijzelf zei.

Die avond/nacht spraken ik Gert-Jan en mijn oude goede vriendin elkaar. Na die avond voelde ik me nog steeds behoorlijk slecht. Misschien had ik geen reden om te leven, maar ik had nu tenminste een reden waarom ik niet dood kon gaan, want anders zouden mijn vrienden verdrietig worden. Dat was wat ik dacht.

19 juli – 26 juli 2020

Door corona ging New Wine dit jaar niet fysiek door, maar wel online. Ook vierde ik het alsnog in het echt met twee goede vriendinnen die ik heb overgehouden aan New Wine 2019. Gert-Jan was er ditmaal echter niet bij, wat niet vaak gebeurd, maar hij was met 6 chickies in Eindhoven ¯\_(ツ)_/¯.

Ik had voor deze week nog mijn project van 13 juli zowat volledig afgerond. Het thema veranderde wel massaal. Het is uiteindelijk een lied geworden wat de negatieve gedachten die ik op 14 juli had moet tonen. Een lied over leven en dood, licht en duisternis.

In de New Wine week zelf moest ik natuurlijk wel doen alsof ik heel erg gelukkig was (wat ik deels ook echt was). Maar natuurlijk had ik mijn “ik offer mezelf wel mentaal op voor anderen, want mijn leven boeit toch niet” mentaliteit alsnog. Mijn lichaam was op 14 juli misschien dan wel gered, maar mijn ziel was alsnog dood.

In de New Wine week was er erg veel gebeurd, maar het belangrijkste was misschien wel de overgang van donderdag op vrijdag. Donderdagavond liet ik de hond uit, maar alle emoties die ik had weggestopt in de afgelopen jaren, kwamen naar boven. Alle negatieve gedachten kwamen naar boven, en ik begon dus heel erg te huilen. Dus ik deed wat ik altijd deed als iets slecht ging, of goed ging: ik ging bidden. Het was mijn eerste gebed ooit waarin ik mijn frustratie en woede uitte richting God. De zin die centraal stond was “Als ik toch moet leven, waarom moet ik dan telkens zoveel pijn krijgen, kunt u alstublieft een keer, al is het iets kleins, mij iets geven waardoor ik weet dat mijn toekomst echt beter wordt?!”

Toen ik eenmaal weer bij de voordeur van het huis kwam veegde ik mijn tranen uit, en belde ik aan. De deur werd open gedaan en iedereen zat in de woonkamer. Ik liep naar boven, en wilde daar blijven, maar er werd me gevraagd of ik zo weer naar beneden kon komen om koffie te drinken. Ik zei dat dat wel kon en kwam later naar beneden om koffie te drinken. Toen ik eenmaal plaats nam op de bank werd mij direct de vraag gesteld “Er zit jou veel dwars, of niet?”. Ik wist niet dat het zo erg zichtbaar was, maar zo begon ik met het vertellen over alles wat mij dwars zat. Het duurde heel erg lang, maar ik wist alles op te noemen, wat mij altijd pijn heeft gedaan. Al mijn problemen, waar ik alleen tegens treed, noemde ik op.

Die avond/nacht ging nog langer door dan alleen dat, maar het was de belangrijkste gebeurtenis van dit hele jaar. Het waren de tranen van een zekere persoon die mij hebben gerealiseerd dat ik zoveel vrienden pijn doe, door zonder hun al mijn problemen aan te gaan. Dat ik beetje bij beetje zat te breken, maar dat niemand mij wist te bereiken. Dat ik niet alleen aan mijn vrienden, familie en anderen moet denken, maar ook aan mijzelf. Het was toen dat mijn ziel was gered, en het was toen dat ik de volledige waarheid onder ogen heb mogen zien.

“Samen lachen, samen huilen. Het is belangrijk om samen de leuke momenten te delen, maar het is nog belangrijker om samen de pijnlijke momenten te delen”

20 september 2020

Er was veel in de zomer gebeurd, maar uiteindelijk ben ik er sterker dan ooit uitgekomen. Al mijn pijn was weg, en sindsdien bracht ik elke dag vol geluk vol. Misschien dat alles zo wel was gepland, zodat ik het op de 20e kon vieren, de dag dat ik gedoopt werd.

Het stond al sinds begin dit jaar vast dat ik gedoopt zou worden, maar door het hele zomer gedoe heeft het een nieuwe betekenis gekregen. Op deze dag heb ik gevierd dat ik echt opnieuw mag beginnen, en tot op de dag van vandaag maakt het me gelukkig. Misschien vind je het raar, maar geen zorgen, voor jullie ben ik nog steeds dezelfde Aurelio. Het enige verschil is dat ik nu echt gelukkig ben, en veel positiever. De grootste verandering zit hem vanbinnen.

Heden

Ook al is het heftige voorbij, zijn er nog steeds talloze problemen geweest de afgelopen tijd. Tuurlijk is niet elke dag even geweldig, maar dan kijk ik gewoon uit naar de volgende dag. Er zijn op het moment ook nog zoveel vrienden waar problemen bij spelen, en ook nog bij heel veel andere kennissen. Deels ben ik zelf ook nog bang voor de toekomst, maar tegelijkertijd houd ik hoop vast, vol vertrouwen dat uiteindelijk alles op de plek landt waar het moet landen. En al is dat niet het geval, dan weet ik dat de onmogelijke dingen samen kunnen worden bereikt. Misschien klinkt het als een soort sprookje/anime dat de kracht van vriendschap altijd overwint, maar ik ben er zelf slachtoffer van geweest, het is echt.

P.s. ik wil even zeggen dat terwijl ik het stuk over 14 juli zat te schrijven, ik letterlijk heel erg duizelig begon te worden, en daarnaast bijna paniekaanvallen begon te krijgen. Het is dus echt een heel erge dag voor me geweest, en ik ben er zonder fysieke schade dus onderuit gekomen, maar hoewel ik nu erg gelukkig ben, is het alsnog een helse dag voor me geweest. Als iemand suïcidale neigingen heeft, help ze dan. Al geloof je misschien niet dat diegene het gaat plegen. Ik heb er nog steeds mentaal littekens aan overgehouden, anders zou ik nu niet zo erg in paniek zijn geraakt. Wees er dus voor anderen, om dit te en erger te voorkomen.