De Schreeuw

Nog een blog, net na de nieuwe blog van deze week?
Ja, want zoals je kon lezen in die blog (en als je dat nog niet hebt gedaan raad ik je het aan om te lezen) zit ik momenteel in een vers proces.
Het grootste wat me bezighoudt is eigenlijk hetgeen waardoor het momenteel zo minder gaat, namelijk geloof.
Zoals ik vorige blog al had benoemd, had ik deze vakantie  best wel wat ervaringen met geloof, specifieker: met God.
Ik ga alvast zeggen dat dit wat minder samenhangend is dan de andere blogs, en wat spontaner geschreven kan zijn. Soort spaghettibrein!

Wat zat dwars?

Ik vind dit best wel ironisch om te schrijven, namelijk dat het juist komt door mijn tijd met God. En dan bedoel ik niet dat God mijn leven verpest of me alleen maar pijn aan het geven is ofzo. Nee, God is goed en ik zie en zag de zegeningen nog steeds enorm. Hij zorgt voor me, Hij is met me en Hij heeft niets verkeerds gedaan.
Ik heb echt veel tijd met Hem besteed deze vakantie en ondanks hoe ik me voel, durf ik met oprechtheid te zeggen dat mijn relatie met God nog meer verbeterd is deze afgelopen weken.

Evenals elke relatie, hoe dieper je groeit naar de ander toe, hoe sneller diegene je voor je gevoel kan kwetsen. We verwachten van de mensen het dichtste bij ons hart om er voor ons te zijn en ons bij te staan als we het gevoel hebben te vergaan. Van hen verwachten wij het om bemoedigd te worden. Hen verwachten wij te helpen met een oplossing. Hen verwachten wij voor ons op te komen. En het hoeft niet altijd het grootste probleem te zijn, wellicht herken je dat iemand dicht naar je hart je niet voorzag in eigenlijk een klein gebaar, maar wat voor jou op dat moment groter voelde.
Zoiets had ik met God de afgelopen weken. De intimiteit met Hem blijft maar groeien en groeien en dit keer vroeg ik in de kleinste dingen juist hulp, juist een antwoord, juist een openbaring. Voor mijn gevoel ontving ik alleen helemaal niks.

Nu is het zo dat dit niet het enige is wat speelde. Daarnaast werkte ik zowat fulltime in de McDonalds' met dus weer constante blootstelling aan wereldse dingen, wat ik persoonlijk niet erg vind. We moeten niet bang zijn van de wereld, of alles apart gaan houden van de wereld. We kunnen niks verspreiden als we niet in contact komen met de wereld, maar we moeten er niet in meegaan, of het ons hart laten vervormen. Ik hou oprecht van de mensen en het werk. Er wordt gewoon vaak (bijna constant) gesproken over dingen die niet in lijn staan met Gods' karakter en de kloof met Hem kan verbreden en zo glipt er af en toe een gedachte door de blootstelling op werk in mijn hoofd.
Daarnaast speelde ook dat ik rond dezelfde tijd weer werd aangevallen, wat niet zo vaak gebeurt. Op New Wine was de laatste keer, en daarvoor duurde het erg lang. In ieder geval zat ik constant gedachten te weren en krijgsgevangen te nemen, alleen merkte ik dat ik door de hoeveelheid dat ik niet rustte ook niet meer besef had om gedachten te weren. Dus zo zijn er langzamerhand meer vernietigende gedachtes binnengekomen.

Toch waren die twee problemen de kleinere. Als reactie ging ik juist meer naar God toe, maar wat normaal hoorde te werken deed het hem dit keer niet. Dus zocht ik naar antwoorden en openbaringen van Hem. Mijn teleurstellingen in Hem kwamen naar boven en de schreeuw naar interventie van God, naar een afdruk van God, een aanraking van God, een ontmoeting met God, werd groter en groter. Maar stilte. Hij gaf me niet waar ik naar zocht, terwijl het in mijn ogen het meest simpele was wat God had kunnen doen. En het raakte me enorm, het raakte mijn geloof. Raakte, niet verminderde, want in alles wist ik nog steeds dat God goed was en dat ik Hem alsnog mocht vertrouwen in het feit dat Hij het niet deed.

Maar het voelde voor mij wel alsof mijn kracht en vuur verminderde. Want de dingen die werkte, werkte niet meer. Mijn hoofd zat onder aanval en ik zat in een fase waarin alles achter me laten niet eens zo erg zou zijn, in een fase waarin de gedachte telkens opkwam "als Hij zichzelf toch niet met me bezighoudt kan ik net zo goed van de wereld gaan genieten en dit hele christelijke gedoe achter me laten". De gedachte kwam, en mijn response was gelijk "maar dat is niet goed. Ik verpest mijn leven zo" en ik bleef uitreiken naar God, met de vraag me te raken, iets me te laten raken, iets te laten gebeuren waardoor ik het vuur weer zou uitdragen. Maar het kwam niet. Het Woord hielp niet, samenkomen hielp niet, de diensten hielpen niet, worship hielp niet.

De waarheid die ik kende was dat God bij machtte is Zichzelf altijd te openbaren aan hen die Hem met alles zoeken, dus ik dacht dat Hij het gewoon niet wilde. Maar terwijl ik dit nu zo schrijf besef ik me ook: misschien wilt God dat ik hem echt desperately zoek, dat ik echt wanhopig het probeer met zoveel ik kan, want ik heb hands down niet alles geprobeerd.

Hoe dan ook

God is goed en ik hou van Hem. Ondertussen spreek ik nog steeds met Hem, is het profetische ook weer goed geactiveerd en blijf ik mijn alles aan Hem geven en wil ik met mijn alles Zijn pad blijven bewandelen. Welk kleine of grote excuus er nu ook is om mijn eigen gang te gaan, hoe kan ik ooit leven zeggende dat Hij mijn Heer is, degene die ik dien met alles, mijn Meester, als ik op sommige punten niet Zijn wil voor mij wil leven? Dan ben ik niets anders dan een hypocriet. Controle van mijn leven hoor ik af te hebben gelegd op het moment dat ik zei Jezus is mijn Heer. Wie ben ik om dan te zeggen wat beter voor me is?

Dus ja, ik heb mijn struggles nu met God. Want ik had gewild dat Hij zichzelf toonde op de manier dat ik verlangde. Ik had gewild dat Hij ineens persoonlijk antwoord gaf waarom een leven met Hem beter is dan een leven waarin ik vollop kan genieten van de wereld, van drank, drugs, seks, geld, wat dan ook. Ik had gewild dat Hij weer ineens actie en avontuur in mijn leven zou plaatsen waar het zo bizar saai is geweest de afgelopen weken. Ik had gewild dat er mensen waren met wie ik de tijd gezellig had kunnen doorbrengen en echt had kunnen zijn deze afgelopen tijd. Ik had gewild dat ik daadwerkwlijk in mijn roeping mocht staan en er doorbraken zouden zijn. Ik had gewild dat er mensen waren die zagen waar ik echt precies doorheen ging twee weken terug.
Maar toch durf ik met 100% zekerheid te zeggen "Christus is Heer"! Als God had gevonden dat die dingen nodig waren, dan had Hij het wel gedaan. Ik leef nog, ik sta nog, en sterker nog ik sta nog in geloof, en meer dan hiervoor. Want als God het net niet heeft gedaan, dan zal Hij het straks doen, en beter dan ik zou kunnen denken.
Nam ik het Hem kwalijk toen Hij het niet deed? Jazeker. En gelukkig is er een ding mee doorbroken: om nog meer echt te kunnen zijn tegen God. Om mijn woede en verdriet, in zijn volledige geheel en niet alleen een klein stukje, tot hem te brengen en te spreken, of zelfs vollop keihard in pijn en boosheid te schreeuwen tot Hem. Om volledig echt te zijn. Volledig volledig.

Dus hoe zit het nu?

Ik kijk uit naar de toekomst, naar mijn samenwerking met God. Eerst wist ik niet wat ik moest doen, maar vannacht wist ik het; God zoeken, meer dan ooit tevoren.
Er is al zoveel gevormd. Geloof is meer dan stabiel. Maar dit gaat zoveel verder voor mij. Ik wil de wereld veranderd zien worden. Ik wil de wereld gered zien worden. Ik wil Gods Koninkrijk zien doorbreken. Ik wil Gods Koninkrijk brengen.
Ik wil vechten.

Ik ben een man van mijn woord; ik heb meer dan een ja gegeven om nooit meer te wijken van Gods' pad voor mij. Dat heb ik in november 2022 uitgesproken met mijn hele hart, kracht, ziel en verstand. Wat voor ellende of verdoemenis er ook is gekomen, of wat er gaat komen, ik ben van de Heer, mijn hele leven is van de Heer, en welke arrogante gedachte ook maar denkt "ik zal mijn gang gaan", die mag het opnemen tegen het fundament van mijn hart: Jezus Christus als mijn Heer over alles.

Amen.

Mocht je de voorgaande grote blog-update nog niet hebben gelezen, die veel uitgebreider gebeurtenissen en omstandigheden vertelt dan kan je op de knop hieronder klikken om het te lezen!