Live or Die

Er zijn vele iteraties geweest van mijn nieuwe blog-update, toch is dit de versie die doorkomt, geschreven na mijn vorige schooljaar, een turbulente “vakantie” en vlak voor een nieuw seizoen.

Als ik dit een tijd terug had geschreven was de focus dan ook op iets anders geweest, toch zijn we er nu, en zo is er best wel veel wat ik kwijt wil.

Vlammen

Misschien is de meest simpele vraag van allemaal om mee te beginnen gewoon “hoe gaat het nu met mij?”
Aan de ene kant kan ik goed zeggen, omdat ik nog steeds leef, gezond en gezegend ben met zowat al mijn punten die ik wilde halen dit jaar, een voorbeeld voor anderen mag zijn in geloof en simpelweg mag genieten.
Aan de andere kant kan ik slecht zeggen, omdat ik nog steeds wordt geconfronteerd met pijn, ellende, de dood, de vijand, gebroken beloften, breuken in mijn hart, eenzaamheid en een statische periode. Als ellende komt, dan komt die hard en goed.

Dit jaar is dan ook een echt louteringsjaar voor me geweest. Er is lekker hard in mijn karakter gesneden om af te maken wat vorig jaar eigenlijk al geraakt had moeten worden: initiatief nemen en niet op anderen wachten. Ik hoef niet afhankelijk te zijn om van anderen te redden en sterker nog, ik moet niet eens verwachten dat anderen überhaupt voor me klaar staan als ik het nodig heb, want de pijnlijke en tegelijkertijd bevrijdende waarheid is, God doet het zelf wel met mij en in geen enkele keer op misschien een of twee keer na deze afgelopen 9 maanden heb ik ervaren dat het op me afkomt. Aan de ene kant doet het pijn, maar voor mijn einzelgänger personality die ik twee jaar geleden achter me had gelaten geeft het een goed gevoel.
Daarnaast überhaupt een laag dieper om te beseffen dat ik niemand behalve Jezus echt nodig heb, want mijn contacten verminderen, mijn relatie was uitgegaan begin dit jaar, en waar je normaal toch wel wat zoekt bij anderen is nu echt het volledige bij Jezus gezocht.

Tegelijkertijd ben ik ook echt meerdere keren lagen dieper gegaan in het “me niet doen boeien wat anderen doen”. Als in, stel iemand doet onrecht, dan hoort dat de liefde van God voor diegene niet te veranderen. Wie ben ik dan om anders te doen tegen diegene, of mijn eigen recht ergens te halen. Ik heb tot vier keer toe dit jaar een diepere grote openbaring van de agapé liefde gehad, en ik ben zo dankbaar dat God mij daar aanraakt, want liefde is waar alles verandert.

Tegelijkertijd heb ik geleerd om niet over me heen te laten walsen. Vorig jaar stond in het teken van bloemetjes, dit jaar tot vorige maand in het teken van het zwaard, wat inhoudt durven spreken, initiatief nemen, maar ook durven scherp te zijn en voor mezelf op te komen. De genade van God is prachtig en in geen enkel opzicht ga ik die genade tekort doen, maar God heeft ook een heilige kant, en zo ben ook ik geschapen om heilig te zijn en die heiligheid mag ook meer naar voren komen door te zeggen wat ik niet goed vind en waarmee ik breek of wil dat gebroken wordt. 

Zo zijn er nog tig dingen waarin ik echt gelouterd ben. Ik denk dat ik zowat alleen maar gebroken en gebroken ben door de maanden, want wie ik nu ben is zoveel meer anders dan wie ik begin dit jaar was, dan wie ik vorig jaar zelfde tijd was. Dat zijn de positieve gevolgen van een gebroken hart, van een overgave tot God. Maar tegelijkertijd is het heftig, want er is niks anders behalve de verandering, er is niks anders dan een verlangen om te veranderen en om te sterven. Waarvoor leef ik behalve wat God wil dat ik doe. Als ik niet kan krijgen wat ik wil, dan hoef ik niet te krijgen wat ik wil. Dan wil ik sterven, opnieuw. Dan wil ik dat God me overneemt op die punten. En zo begint dat, die verandering.

Aurelio?

Er zijn weinig mensen die me echt van dichtbij hebben meegemaakt dit afgelopen jaar. Wellicht, één maximaal, mijn moeder. Ik durf oprecht te zeggen dat geen enkel van mijn vrienden, zelfs mijn beste vrienden, mij niet goed heeft gezien door deze maanden. De ene ziet mijn bemoedigende, onderwijzende kant van het geloof. De ander ziet mijn meer chille, broeder-achtige en ijsbrekende kant, de ander mijn serieuze, scherpe en hardwerkende kant. Niemand heeft mijn volledige kant gezien. Misschien omdat ik die niet bij iemand volledig kon uiten. Misschien omdat er momenteel eigenlijk geen enkel persoon is bij wie ik volledig mijzelf kan zijn.
Maar voor het eerst sinds 2014 is het weer mijn moeder die mij wel in zijn geheel ziet, als enige nog wel.

Jullie zien wellicht de muziek-promotende jongeman, die het ene moment volop geestelijk op socials zet, het andere moment heftige depressieve dingen. Als je het zo ziet zou je wellicht denken dat ik net als Kanye ben!
Of wellicht zien jullie de jongeman die altijd wel wat randoms online gooit, wat grappigs probeert te delen, zodat er toch weer wat meer vreugde in de wereld  kan komen waar al zoveel ellende is.
Of wellicht de jongeman die wat meer kortaf, zonder fouten probeert te spreken, en zo positief mogelijk dingen probeert te verwoorden, wetende dat dat niet volledig is wie die is.
En dat klopt, want wat jullie zien is ook niet wie ik ben. Niet volledig. Ver van zelfs.
Ik doe me niet anders voor. Het zijn gewoon stukjes van me die jullie zien. Gewoon zodat hier geen misverstanden overkomen:

Ik lees elke dag in de Bijbel, op zoek naar diepere lagen, niet vanuit regeltjes. Ik houd stille tijd om God te zoeken en met Hem te spreken over wat dan ook. Zonder Hem is mijn dag waardeloos. Mijn creatieve kant uit zich elke dag door weer door te gaan met een project (muziek, schrijven, of grotere projecten). Ik klets en help mijn oma mee in huis. Ontspan, plan mijn dag en week uit, denk na over wat ik wil behalen op de dag (waar wil ik in groeien, wat wil ik te weten komen?), denk na over de problemen in mezelf of om me heen en zoek meteen naar een oplossing.
Bij dit hele gedeelte ben ik dus echt super gereserveerd en structureel bezig. Dit is letterlijk de helft van mijn persoonlijkheid zou ik zeggen, dit is alleen het gedeelte waar niemand mee in aanraking mee komt, want wanneer komt iemand me zo tegen.

Dan heb je het in contact komen met mensen. Wat moet geregeld worden met anderen? Wie wil ik zien? Wie moet bemoedigd worden?
En als ik mensen dan echt zie, hoe gedraag ik me dan? Wat is nodig in de dynamiek? Heeft iemand vreugde nodig, moet iemand loskomen? Heeft iemand geen overzicht, is er scherpte nodig? Heb ik zelf wel energie? Heb ik zelf wel energie om überhaupt te doen alsof ik energiek ben of kan ik gewoon legit zijn en de “saaie” ik kwijt?

Als ik werk dan wil ik gewoon mijn taken zo goed mogelijk doen en als er tijd is kletsen. 

En als ik thuis klaar ben, dan wil ik gewoon genieten in kalmte. Geen gekheid, gewoon chillings. Gewoon gezelligheid. Gewoon vrede, shalom.

En heb ik tussendoor opgestapelde emoties, dan gaan ze eruit wanneer ik met God mijn tijd spendeer, zodat niemand er last van heeft, of mijn moeder komt het dus te weten.

Dat is hoe ik ben, dat is wat ik doe, dat is wie ik ben. Voor nu. Ik denk dat ik dus gewoon even de visionaire, reserverende en structurele kant wilde belichten, van hé, er is een hele kant die niemand ziet en die niemand hoeft te zien, want dat is juist de kant voordat de schijnwerpers erbij komen.

Updates

Dus, dat terzijde, wat leuke updates:

Ik ben dus begonnen met rijles, wat supertof is! Ik had nog nooit in een auto gereden voordat ik hiermee begonnen was, dus al überhaupt het gaspedaal was nieuw. Een van mijn levenslange dromen is gelijk vervuld geraakt, want mijn lesauto is dus een Audi, en sinds is tiener was, was mijn droom dus om in een Audi te rijden! Dus echt geweldig, I’m loving it! 

Daarnaast heb ik nu dus een baan bij de McDonald’s, wat echt best wel leuk is. Ik geniet van het team en de managers, en het werk zelf is dus ook echt wel leuk. Mijn vakantie is uiteindelijk ook gewoon werk geworden. Lekker 8 uur per dag en dan 4 of 5 dagen in de week, dus wordt wel wat inkomen deze week!
Een ding wat ik wel weer zie, en dat was twee jaar terug dus ook (en ik denk echt dat niemand dit van mij heeft verwacht xD) is dus dat ik een workaholic ben. Als ik dus eenmaal werk, dan werk ik, en dan wil ik werken, want geld. Oprecht. Ik was gewoon niet moe van werken en dacht “meer, meer!” en nog steeds wel. Kben blij dat het flexibel werk is, want naast mijn school die volgende week weer begint ga ik nachtshifts werken, oh ja, dat was ik vergeten te zeggen, ik werk vaak in de nacht.
Werk is leuk. Ik voel me meer onderdeel van het team hier nu dan weet ik veel wat waar, wat balen is.
Maar aan het eind van de dag ben ik mijn eigen team, dus tja.

Voor de rest woon ik nu dus in Spijkenisse, bij mijn oma, helaas. Ik mis Rotterdam, ik mis Rotterdam enorm, maar voor nu moet dit maar.

Ik ga het 2e jaar van de Bijbelschool doen, ben ondertussen bezig met Legends Vol. 2, wat een best wel heftig album, gaat worden. Ondertussen ook bezig met Legends Vol. 3 en met een ander album, dus best wel wat muziek werk, waar ook nada van doorbreekt, maar whatever, daar doen we het dan ook niet voor.

Voor de rest ben ik ook sinds april begonnen met de GoGroup, samen met drie vrienden van me, waar ik dus secretaris en Marketing-Eindverantwoordelijke van ben. We beginnen deze week weer met het nieuwe komende seizoen.

Leven of Dood?

Alright, maar dan het hele gedoe van de blog, waarom nu? Niet zo speciaal toch?
Dat wil ik nu even benoemen. Ik kwam vandaag op een zeer interessante en terechte conclusie, want voor de mensen die me niet kennen: ik denk 24/7. Iets van VWO zit nog in me. 

En die gedachte luidt als volgt:
“Jezus is echt daadwerkelijk de enige reden dat ik leef.”

Velen van jullie zeggen hier waarschijnlijk amen op, maar ik wil even zeggen dat dit dieper is dan alleen ‘Jezus heeft de weg vrijgemaakt’. 

Kijk, op 14 juli 2020 deed ik een zelfmoordpoging. God kwam met een wonder, waardoor ik hier nog ben. Godzijdank voor jullie. In die zin is Hij de enige reden dat ik nog leef. Natuurlijk ook vanwege het kruis, de zonde en het eeuwige leven, maar ook vanwege dit:

Dit jaar vond ik echt heel oprecht een kutjaar. Excuses voor mijn taalgebruik, maar ik ga het niet minder maken dan het is. Als je me heel eerlijk vraagt wat ik denk van dit jaar denk ik dit: het is hel, het is ramp, het is verschrikkelijk, maar God heeft alsnog zoveel moois gedaan en ik geloof in Zijn toekomst.
Af en toe woog ik wel eens de goede punten af tegen de slechte punten, en baseerde ik daarop of het nog terecht was om te leven, of simpelweg terecht was om te kiezen om te sterven. Als ik dat bij dit jaar zou doen zou ik zonder twijfel vele malen hoger komen in het negatieve dan in 2020, het jaar dat ik de zelfmoordpoging deed. De hoeveelheid keren dat ik het wel niet heb uitgeschreeuwd tot God. Dat ik de handdoek in de ring wilde gooien en dat ik heb gezegd dat ik klaar ben met Zijn plan voor mij en geen zin heb in dit leven dat Hij voor mij kiest, de roeping die op mijn leven ligt als het deze dingen betekenen. Geloof me, er zijn veel dingen gebeurd. Heel veel. Geloof me, jullie zien bijna niks. En het spijtige, aan wie zou ik dit moeten delen behalve God en mijn moeder? Deze afgelopen maand alleen al heb ik denk ik elke dag wel daadwerkelijk gehuild. Dus bonus punten als je dat hebt meegemaakt, denk alleen niet dat je dat hebt gezien. (Niet dat ik niet tegen huilen ben, ik ben voor, maar ik kan niet huilen als ik me niet volledig veilig voel om te huilen)

Dit jaar staat in het teken van de “Lone Wolf”, de “eenzame man”. De punching bag van de plekken waar ik ben. Het offer voor de mensen om me heen. God heeft niemand gestuurd. In de diepste en pijnlijkste momenten had God niemand gestuurd. En ik schreeuwde hard jongen! Nee. Een wonder, dat was alles waar ik om vroeg dit jaar. Eerst specifieke dingen, daarna überhaupt gewoon een wonder. Maar nee. Iets levens-/fase-veranderend heb ik niet meegemaakt. Iemand door God gezonden heb ik niet meegemaakt. Aan het einde van de dag stond ik er alleen met God voor. En die kracht had ik wel, dus had ik ook blijkbaar niemand nodig. Ik kon mijn eigen mentale welzijn door de Heilige Geest wel genezen. Ik had geen breakdown waar iemand me bij moest helpen, ik had mezelf en God. En ik vond dat pijnlijk om te ontdekken.
Ondertussen gaat het leven door voor iedereen. Iedereen komt op nieuwe bestemmingen, nieuwe mensen, nieuwe open deuren. Ik zit nog steeds op dezelfde plek. De mensen die ik ken vinden nieuwe mensen, hebben een andere plek waar ze hun roeping moeten voltooien, maar ik ben hier nog steeds. Ik ben nog steeds op die rotplek in de woestijn, die wellicht niet zo rot was als ik dacht. Maar wel eenzaam. Niet dat het me constant pijn doet, wellicht omdat ik weer ongevoelig word. Wellicht is de eenzaamheid wel fijn en belemmeren anderen me alleen maar? Misschien is deze plek bij de McDonalds’ prima. Misschien is een grote bestemming niets voor mij. Misschien is spreken niets voor mij. Misschien is profetie niets voor mij. Misschien is mensen op directe wijze het Koninkrijk brengen niets voor mij. Misschien is de super heilig levenswijze niks voor mij. Misschien is een voorbeeld zijn niets voor mij. Misschien is de beloftes grijpen niks voor mij.

Misschien is het leven niks voor mij.

Ik heb het geprobeerd. Ik heb geprobeerd van mijn beloftes weg te rennen. Vorig jaar heb ik het constant geprobeerd, vier jaar terug, en zo weer de afgelopen weken.
Maar ik kan het niet, want ik kan niet anders dan voor Jezus leven. Automatisch gaat mijn hart tekeer als het niet voor Hem is. Automatisch kan ik niet de zonde ingaan omdat ik Jezus wil en omdat ik wil zien wat er gebeuren gaat. Hoe hard ik het ook probeer, Jezus neemt mij over.

Heel eerlijk, vaak denk ik echt “de wereld kan me geen worst schelen”, “wat er met me gebeurt boeit me niks en zou anderen niks moeten boeien”, etc. Maar op al die dingen weet ik ook, maar Jezus boeit het. Hem heb ik mijn leven gegeven en Hij heeft me alles gegeven. De wereld lijkt verdoemd, maar Jezus houdt nog steeds van dit zooitje, en ik hou van Hem en geef Hem mijn alles. Ik zie geen nut in de dingen, en dat is waarom Jezus mij dat moest geven twee jaar terug. Dat is waarom mijn depressie spontaan en wonderlijk weg was twee jaar terug. Mijn alles vind ik in Hem. Mijn alles doe ik voor Hem.

Heel eerlijk, ik leef voor Jezus. Zou ik niet in Hem geloven, zou ik niet voor Hem willen leven, dan zou ik per direct mezelf doden. Geen grap. De gebrokenheid die ik moet meemaken is te veel. Ik kan dat niet aan. Niet alleen. Maar ik ben niet alleen, ik heb de Heilige Geest in mij.

Heel eerlijk. Zelfs de profetieën, beloften, roepingen die over me uitgesproken zijn boeien mijzelf niet eens. Cool sommige dingen, groot ook. Niet voor mij weggelegd zou ik denken. Of waarom op die manier heb ik bij andere dingen. Waarom zouden die mensen rollen moeten spelen in mijn leven? Ik zou het anders doen. Ik zou het heel erg anders doen. Maar, mijn alles is van Jezus. Mijn alles is voor Jezus. Het boeit Hem. En Hij die naakt aan het kruis bloedde en brak voor mij, om mij het beste leven mogelijk voor Zijn plan te geven, waar ik in volheid, vreugde en kracht mag leven door Hem, Die die toekomst, met ondertussen bloed, zweet, tranen en alle meest depressieve, onreine en hartverscheurende zonde gedragen, heeft vrijgemaakt voor mij?

Dat is mijn reden.

“Fuck dit leven” is een gedachte die vaak genoeg terugkomt (excuses opnieuw voor taalgebruik, maar zo komt de gedachte echt af en toe).

Maar gelijk weet ik dat ik ook dankbaar ben voor alles. Dankbaar voor Hem, voor wat Hij me allemaal gegeven heeft en allemaal geeft. Voor dat Hij erbij is en dat ik Hem kan vertrouwen, ook al lijken dingen echt super naar. En dan ben ik ook dankbaar voor iedereen die Hij me gegeven heeft, voor wat iedereen me brengt in het leven. Eigenlijk ben ik dat constant.

Door Hem kan ik constant zeggen “Ik ben dankbaar voor dit leven”.
Ja het is nu een eenzame periode, ja er gebeurt niet zoveel, maar ik ben dankbaar voor nu, voor hoe God me gevormd heeft. Voor de spanningen en de momenten dat ik neergebroken bij Hem en dat hulp niet via iemand anders kwam, maar dat elke keer weer ik zelf met de Heilige Geest uit de pijn kon komen en ik weer bewijs kon hebben van ‘ey, ik heb U, en dat is genoeg!’.

Dus ja, ik leef gewoon simpelweg voor Jezus. Wellicht lijkt het voor sommige instabiel, maar ik vind mijn reden om te leven alsnog een miljard keer beter dan zij die minder extreem het op Jezus baseren en nog steeds op wat eigen werken, want dit is precies waar Jezus het over heeft qua het bouwen van je huis op de rots. Dat is mijn fundament, Jezus Christus. Dat is waarom ik leef, en dat is waarom ik zal sterven. Dat is hoe ik de toekomst grijp.

Dus conclusie: Veel gebeurt dit jaar. Te veel dat ik het niet echt kan verwoorden. Vakantie was best wel whack, maar Jezus was geweldig en heb weer zoals dit hele fricking jaar mogen groeien in mijn karakter want dat stopt nooit, zolang jij jezelf overgeeft aan God, and for me that ain’t ever gonna change.

Kan niet wachten tot deze statische periode over is, dus we zien wel waar de volgende blog zal komen!

Bedankt voor het lezen en tot de volgende update!

Zolang wij leven, leven we voor de Heer; en wanneer wij sterven, sterven we voor de Heer. Dus of we nu leven of sterven, wij zijn van de Heer. -Rom. 14:8