Durf niet te dromen

Weet je, heel eerlijk, voor mij voelt het alsof ik dit jaar echt enorm heb gefaald. Een van de grootste moeite die ik dit jaar heb gehad is geloven of de gunst van God nog wel op mij lag, of dat Hij nog wel echt van mij hield, gezien de hoeveelheid aan troep waar ik doorheen heb moeten gaan dit jaar.

Heel eerlijk, als ik nu terugkijk op momenten dit jaar, dan merk ik dat ik wellicht mijn vertrouwen in de mens gewoon meer en meer ben verloren. Het Lichaam heeft mij echt enorm teleurgesteld dit jaar, ik heb een grote strijd gehad op het gebied van profetie, ook wel het gebied waarvan ik weet dat God me heeft geroepen. En toen kwam er een dilemma. Er waren twee mogelijke uitkomsten: de ene zou zijn dat ik al mijn profetieën zou moeten weggooien en dat alles een hoax zou zijn, waardoor mijn eigen betrouwbaarheid en vermogen ook onder vuur zou komen, en het andere zou zijn dat er een ander perspectief was die ik moest krijgen op hoe het profetische te werk gaat. Uiteindelijk is het dat laatste geworden, maar wel met een enorme alertheid en wantrouwen in het hele profetische, want vanaf juni tot en met een maand terug hoefde ik eigenlijk van het hele profetische niks meer te hebben, want ik kon niet meer vertrouwen erin.

Maar het is verder gegaan dan dat, ik ben eigenlijk het vermogen om te dromen kwijtgeraakt. Ik heb het vaak genoeg gezegd, maar het is ook echt hoe ik me voel: 2024 vond ik echt een rot jaar, en ik heb echt afscheid moeten nemen van veel dingen dit jaar, en ben echt het meeste gelouterd in mijn karakter ooit. Dat is ook mooi, want de persoon die ik nu ben is nu gewoon goed, stabiel en een top relatie met God.
Maar door alle dingen die zijn gebeurd, door de hardheid van het leven, die ook volharding teweegbracht, kan ik me echt niet meer voorstellen hoe een leven met de winsten eruitziet. Het lukt me niet. En heel eerlijk, ik durf het ook niet.

En hiermee wil ik dus ook niet zeggen dat ik het totaal niet wil en er totaal niet voor ga, want alles wat ik nu doe is om het pad van God te bewandelen, opdat ik de doorbraken eindelijk in handen kan nemen, ik verlang er zelfs enorm na, ik weet alleen totaal niet hoe het kan zijn. Mijn vermogen om te dromen is gewoon weg.

Maar ik vond het ook wel lang genoeg duren in deze woestijn, dus ik wil er echt graag uit. Tegelijkertijd is mijn leven prima zo hoor, ik heb alles wat ik nodig heb en ben God dankbaar voor alles wat ik nu heb en waar ik ben, maar ik wil door, want dit is niet waar ik hoor te blijven. Maar goed, ik wil al zowat een jaar lang door, maar dat gebeurt gewoon niet naar mijn gevoel.

En dan komt alles weer simpelweg terug op de vraag
“Ben ik wel goed genoeg voor waar ik hoor te zijn?
Ben ik wel goed genoeg voor de plek hierna?”

Er gebeurt al zo lang niks, misschien ben ik wel niks opgeschoten. Misschien is het niet voor mij. En dan komen er dat soort gedachten weer eens af en toe.

Maar ik weet, dat zijn leugens. Maar goed, in de realiteit is er nog weinig aan te tonen…