Gedichtenbundel

De Vier

Maanden lang verberg ik het

De pijn die ik diep in me heb

Ik doe alsof ze me niet uitmaken

Zodat ze niet zien, de pijnen die me raken

De angsten die diep in me zitten

Het voelen allen als achtbaanritten

Tijdens de ritten voel ik me nooit goed

Maar 't zijn ritten die ik afmaken moet

De eerste eenzaamheid

De tweede vrienden en familie

De derde de hatelijke verliefdheid

De vierde de langdurige insomnie

Het gaat nooit weg

Laat me nooit alleen

Wat ik ook zeg

Ze weten nooit wat ik meen

Ik ben altijd bang, 24 uur zeven

Van de vier angsten moet ik altijd beven

Ik wil er mee stoppen, ik wil het opgeven

Dit vervelende, in angst levend, akelige leven

Sorry, mijn vrienden

Voor alles

Eenzaamheid

"A man of shadows

Defined by night

For eternity in darkness

Walks in moonlight"

Een rijm die enkel over mij gaat

En de leegte die me nooit met rust laat

Ze zeggen tegen mij

"Je bent nooit alleen"

Maar hun lopen hun eigen weg

Ergens anders ga ik heen

Mijn vader ongeïnteresseerd

Mijn beste vriend ineens verdwenen

Een vriendin niets van gehoord

Alles haalt me naar beneden

De dingen die gebeurd zijn

Hebben me laten verweren

Helaas, wat mijn vrienden ook proberen

Niks gaat me kunnen repareren

Vrienden & Familie

"There's a lot of people I have lost

I only cause havoc and chaos

I'm a disease, I'm a disease"

Wie ik ben maakt niks uit, want

Voor mijn vrienden, zal ik betalen

Als ze in nood zitten

Mijn eigen leven

Omdat ik mijn familie volgde

En achter mijn vrienden ren

Vormden zij, tot wie ik ben

Ik stond altijd klaar voor hen

Dat wisten ze, ze vertrouwden me

We hadden allen één regel

Samen winnen we, samen verliezen we

Al die tijd dacht ik dat het beter ging

Maar het verhaal naderde een slechte afsluiting

Mijn moeder groette bijna de dood

Mijn oma blijft nog steeds in nood

Moest kiezen tussen mijn BF en de rest

En daarna een andere beste vriend weggepest

Ik had geen zicht op mijn meest dierbaren

Juist nu doe ik ze pijn, na al die jaren

Ik ben een dubbelzijdig zwaard, gemaakt van lood

Ik ben een ziekte, genaamd de…

Verliefdheid

"This is for you

A melody of my heart

No deny to you

With this melody of my heart"

Een fijn gevoel? Een slecht gevoel.

Veel gevoel? Geen gevoel.

Een gevoel wat men niet snel begrijpt

Maar wat ik weet, is dat ik erdoor lijd

Misschien is het even fijn

Totdat je zegt: "Hier trek ik de lijn!"

Die lijn is al lang getrokken

Toch gaat het niet weg

Het is nooit vertrokken

Misschien helpt het je als je van je leven geniet

Maar ik haat mijn leven, en dit gevoel is als dynamiet

Het blaast alles op, begint bij hoe ze heten

Daarna trekt het op en eindigt bij je geweten

Ik kan het niet meer aan

Ik probeerde er van af te komen

Het valt me altijd aan

Daarom probeerde ik al mijn gevoelens te doden

Het werkte voor een tijd

Ik was er van af

Totdat een gesprek het opensnijdt

Nu ben ik juist terug bij af

Ik kan zelfs niet meer normaal slapen

Het beïnvloed mijn dromen

Het verpest mijn geweten

Die geïllusioneerde "omen"

En als ik anders, op mijn gevoelens zal reageren

't enige wat ik win, is dat ze zich van me gaat afkeren

Het enige wat ik win, van dit dynamiet

Zijn velen tranen van verdriet

Insomnie

"I don't know why

But I am afraid so

I want to flee

I can't sleep"

In de nacht komt alles bijeen

De isolatie van de rest

De woorden die ik niet meen

Met mijn beste vrienden, heb ik het verpest

De zorgen komen terug

De vlinders die vliegen in je buik

Ze zijn giftig, vliegensvlug

De geur van dood, die ik dan ruik

De angsten die herrijzen weer

Elke dag en elke keer

En het enige wat ik dan leer:

Het doet steeds pijn, doet meer zeer

Ik ben in conflict, met mijzelf

Ik heb geprobeerd van mij te houden

Maar hoe meer ik kijk, naar mijzelf

Dan ga ik steeds minder van mij houden

Elke nacht tel ik tot drie

Maar ik kan nooit slapen, door mijn insomnie

Voor mijn vrienden en die ene

Er was een tijd

Dat ik gelukkig was

Er was een tijd

Dat ik niet bang was

Die tijd was vier jaar terug

Ik was toen nooit het bangste

En in de vier jaren

Kreeg ik vier angsten

Je kent ze, je hebt ze gelezen

Misschien mij zelfs voor het rijmen geprezen

Maar dit is niet een gedicht voor kunst

Maar de worden die ik nooit door durfde te geven

En ik hoef niet te rijmen

Over mijn slapeloosheid ga ik niet praten, want de reden waarom is alles hieronder.

Ik wilde nooit over mijn eenzaamheid praten.

Want mijn vrienden zeiden dat ik toch nooit alleen was.

Omdat hun altijd klaar voor me staan.

Ik durfde niet te zeggen dat ik me eenzaam voelde..

Want ik wilde niet ondankbaar overkomen

Ik zeg nooit dat ik van mijn vrienden en familie houd of zorgen om ze maak.

Dat ik het niet tegen mijn familie zeg heeft een niet belangrijke reden.

Maar ik maak elke dag, elke seconde zorgen over mijn vrienden als er iets mis is.

Ik wil dat ze denken dat ze me niet boeien, want er was een tijd dat ik te veel

Liet merken dat ik van mijn vrienden hield.

En als er iets mis ging, werd ik ernstig beschadigd. En zelfs al stelde ik me niet kwetsbaar op,

Elke ruzie die ik met mijn vrienden heb, groot of klein, raakt me in mijn hart.

Het is een pijn die ik nooit wil voelen.

Maar ik geef meer om mijn vrienden dan wat dan ook.

Ik praat zowat niet over mijn verliefdheid, vooral omdat het me meer in de weg staat dan helpt.

Het is altijd een akelig gevoel en het doet pijn. Door dit gevoel kan ik af en toe niet meer normaal denken.

Mijn geweten gaat erdoor kapot. Ik ben al lang verliefd, en moest er al een lange tijd meeleven.

Ik heb geen idee hoe ik ervan af kan komen en dat irriteert me. Dit is het gevoel wat mij het meeste irriteert

De laatste tijd.

De pijn die ik hiervan krijg is enorm

Maar 't is mijn verdiende loon

Want in plaats van behulpzaam en positief te zijn

Lijkt dit gedrag meer op een demoon

Awaken

If you've lost someone, how would you react

Would you cry, would you kill, or dwell on regret?

United in past, divided in present

And all of the people that you know are dead

If you're back at square one, than what would you do?

Say farewell to all, and keep your mind off the truth?

But what if your heart and soul lies in that view

Than wouldn't you take up arms, to fight for part two?

If all is silent, and the room is filled with dark

With no sign of life, and it looking so stark

Even then I'll devote myself, for so longs my heart

To awaken it all, with just that tiny spark

This story isn't over, it all can be reclaimed

That dream I once had, with everyone it contained

This battle might be hard, but don't be mistaken

That world's still there, and it will be awakaned

Speak Truth

Everyday so many emotions

By simply living another day

New dreams entering my mind

Oh but they get slain

I don't know why I have this skill

To have a way with words

I don't know why I simply can

Create a melody to be heard

I use these skills very often

But never do they get me something good

Someone to tell me that the stuff that I create

Is okay

But hey, it's okay

I don't know how many times

I tried to compete with my rhymes

But never did it bring me something great

For the work I put in my art

It drains my strenght from end to start

For a billion thoughts have to combine

To simply write that one good line

And yeah it may happen in seconds

But my mind is the one that reckons

So many choices, so many noises

And for what do I do this all?

To chase my dreams, just for them to fall

Time and time again my hope's been shattered

But in the end, why would I mind?

If my dreams in the end won't survive

At least I got one truth to cling to

But it would be a lie if I simply said

That every defeat didn't make me sad

So until a moment ever arrives

That my work makes people proud and shines

I'll keep unbinding the creativity of my mind