The Path To Greatness

Het jaar is bijna tot een einde gekomen, en man, wat een spektakel aan een jaar. Ik weet nog goed de omkeer die ik had gemaakt in februari, toen ik uit mijn ernstige somberheid werd gehaald en eindelijk weer vreugde wist te ervaren, en kracht om voor de toekomst te gaan.

Dit is het jaar waarin tot in detail duidelijk is geworden waarvoor ik wil leven, wat echt het werk mag worden dat ik zal verrichten.
Dit is een jaar geweest waarin ik meer dan ooit door mezelf en anderen gescherpt ben.
Dit is een jaar waarin ik opnieuw te maken heb gekregen met onvoltooide verwachtingen, met perfectionisme.
Dit is een jaar waarin ik te maken heb gehad met geestelijke vervolging, met ongeloof van dierbaren, met spot.
Dit is een jaar waarin ik wekelijks op de grond ben geslagen, maar elke keer weer ben gaan opstaan.
Maar als ik nu terugkijk op dit jaar valt één ding mij op: ik ben niet dichterbij de plek waar ik naartoe hoor te gaan. En dat is iets wat me recent heel erg dwarszit.

Wellicht heb je al op socials gezien dat ik tijdelijk offline zou gaan. Dit is ook niet zonder reden. Normaal gesproken kan ik er heel goed tegen, maar afgelopen week en specifiek dagen heb ik enorm last van niet trots kunnen zijn op mezelf. Alsof het me nooit lukt om hetgeen te bereiken wat ik wil bereiken, alsof ikzelf eerder de factor ben die succes in de weg zit. Een gedachte die omhoog is gekomen door tegenslagen op mijn stage, tegenslagen op mijn werk, tegenslagen in mijn privéleven. En tuurlijk, `de rechtvaardige valt zeven keer, maar staat telkens weer op`. Ik weet dat God niet klaar is met mij, maar als ik online kijk, of om me heen, dan voelt het pijnlijk, omdat ik weet dat ik ergens zou moeten zijn nu, waar ik niet ben. Ik heb gelukkig geen last van jaloezie (vroeger wel hoor), dus ik ben oprecht blij voor elk initiatief wat nu de grond afkomt, maar het geeft mij zelf de vraag “man, wat doe ik nu?”
Daarom ga ik tijdelijk van socials, om mijn zelfvertrouwen weer te fixen, om mijn leven te fixen, om mezelf op de gebieden waar ik weet dat ik beter kan zijn beter te worden. Met mijn twee beste vrienden willen wij in de toekomst impact maken op het volk van dit land, maar dat betekent ook dat ik er niet halfbakken in kan gaan.

Dus misschien is dat hoe ik dit jaar eindig. Weer enigszins onzeker in mezelf, want wat heb ik nou dit jaar bereikt, waar iedereen om me heen wat lijkt te bereiken? Vergelijken moord, en het is niet goed, en daarom irriteer ik me eraan dat het in mijn gedachten komt. Gelukkig weet ik wat God erover zegt, en dat geeft me goede moed. Maar zoals veel dingen is ook hier een spanningsveld. Want mijn gevoelens zijn er, en tegelijkertijd is de hoop dat ik weet hoe het zal aflopen.

Eind deze maand ga ik naar Brazilië, naar mijn oom toe en mee met hem dienen in de Kerk. Ik kan niet wachten, omdat dat de dingen zijn waar ik echt volledig passie voor heb, en tegelijkertijd omdat het voelt als een frisse start, een nieuw begin. Een onbekende jongen die simpelweg dient. Daar kijk ik naar uit.

Om te eindigen heb ik nog iets wat me twee maanden geleden erg raakte, een vers uit 1 Petrus 1

(6) Daarin verheugt u zich, ook al wordt u nu, voor een korte tijd (als het nodig is), bedroefd door allerlei beproevingen. (7) Opdat de beproeving van uw geloof – dat veel kostbaarder is dan het goud, dat vergaat en door het vuur beproefd wordt – mag blijken te zijn tot lof, eer en heerlijkheid, bij de openbaring van Jezus Christus.”

Misschien klinkt dit alles als een groot paradox voor je, maar een ding heb ik geleerd: we kunnen bedroefd worden door de verdrukkingen en beproevingen, terwijl we ons verheugen in de hoop en de kracht die er in God aanwezig is. Iets wat Paulus ook herhaalt in 2 Kor. 6:10: “We zijn bedroefd, maar toch altijd blij”.

Dus ja, Ik verheug me enorm in de toekomst, maar deze dagen zijn turbulent, en ik wil voorbereid zijn om de weg naar grootsheid te lopen, de weg van een droom, door in kracht van statuur, gezondheid, levensstijl en geloof te staan.

Love y’all
-Ruben